Το Λιμάνι μας... στην πιο γιορτινή του έκδοση...

Αν είχε σχήμα και χρώμα η αγάπη θα ήταν έτσι!
Ένα φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, σφαιρικό! Με ένα χρώμα που δεν είναι ούτε κόκκινο, ούτε κίτρινο, ούτε πορτοκαλί. Με μια μορφή που μοιάζει με πρόσωπο με μελαγχολικά μάτια και ευτυχισμένο χαμόγελο. Με ένα δέρμα που σου στέλνει τη ζεστασιά του χωρίς να σε αγγίζει...

  Έτσι, άρχισα να τη σκορπώ, να την μοιράζομαι, να την πολλαπλασιάζω. Με λόγια, χάδια, αγκαλιές, μηνύματα σε κινητά κι ευχές. Να σκεφτείς ότι άφησα για λίγο την ομορφιά της αποψινής νύχτας και έτρεξα στον υπολογιστή μου για να την μοιραστώ και μαζί σου. Ναι, μη απορείς! Με εσένα που θα μπεις στον κόπο να διαβάσεις το κείμενό μου.

 Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή απόψε, αν κοιτάξεις στον ουρανό, θα δεις το φεγγάρι και θα νιώσεις την αγάπη που φέρνει. Ίσως νιώσεις και τη δική μου καρδιά να κτυπά, σαν μια άγνωστη, κρυφή μελωδία που το μυαλό δεν μπορεί να καθορίσει.

 Σε αφήνω τώρα, πάω να χαρώ την φεγγαράδα, πριν περάσει η νύχτα. Θέλω να νιώσω ακόμα λίγο την αγάπη που δίνεται...